Миргородский Сергей Порфирьевич 1918 жылы 19 қыркүйек Қостанай облысы Семиозерный ауданы Лаврентьевка кентінде шіркеу хоры басшысының отбасында дүниеге келген. 1922 жылы отбасы Боровскойға тұруға көшті. Сергей жастайынан музыкаға қызықты және қарапайым аспаптарда ойнай бастады. Алдымен бұл талдың,  балдырғанның және қамыстың қолдан жасалған түтіктері болды, онда ол таныс әуендерді шығарды, содан кейін скрипка, гитара, гармон және аккордеон ойнады, кейінірек фортепианода ойнауды игерді. Жеті жасында ол музыкант-орындаушылар байқауларына қатысып, үлкен марапаттарға ие болды. Он жасында мектепте 25 адамнан тұратын орыс халық аспаптар оркестрін ұйымдастырды және басқарды. Оларды салтанатты кештерге, үйлену тойларына шақырды, олар әрдайым жеңімпаз болып шығатын көркемөнерпаздар байқауларына қатысты. Интернационалды орындаған бұл оркестрсіз бірде-бір салтанатты жиналыс өткізілген жоқ. Ленинград опера және балет театрының солисті Иван Гаврилович Павлов сияқты тәлімгердің арқасында және облыстық  байқауларда жас скрипкашының сүйемелдеушілері Софья  Борисовна  Немирович-Данченко және Эмилия Адамовна Гейн осы кісілердің көмегімен 1938 жылға дейін Сергей Порфирьевич өзінің сүйікті аспабына айналған  скрипкада ойнауды жетік меңгерді. Бұл өнердегі  ұлы  және керемет адамдар С.М. Кировтың өліміне қатысы бар деген күдікпен Боровскойға  жер аударды. Жалпы білім беретін мектепті бітіргеннен кейін ол кез-келген оқу орнына емтихансыз түсу құқығымен ерекше үлгідегі сертификат алды және 1939 жылы тамызда Свердлов педагогикалық институтына түсті. Бірақ оған дәл 2 ай ғана оқуға тура келді. Жас жігітті әскерге шақырады, онда ол Рязань Қызыл Ту жаяу әскер Ворошилов атындағы мектебін бітіреді. Мұнда ол Эмин Хачатурянмен танысты, олар бірге репертуар таңдап, мектеп оркестрінде жаттығып, ойнады. Оқуды бітіргеннен кейін, пәндерді игеру нәтижелері бойынша Сергей Порфирьевич офицер кадрларын даярлауға қалдырады. 1943 жылы ол Екінші Белорус майданында соғысқан, Белоруссияны, Польшаны азат ету бойынша жауынгерлік әрекеттерге қатысқан, атқыштар полкінде минометрота командирі болған. 1944 жылы 24 тамызында  С.П.Миргородский  ауыр  жарақат  алды. Үш жыл ішінде 7 госпитальде емделді. Үйге балдақпен 2 топ мүгедегі болып оралды, бірақ «Қызыл Жұлдыз» орденімен  және «1 дәрежелі Отан соғысы» орденімен  марапатталды. Алайда Миргородский өзінің сүйікті музыкасымен өмір бойы «ес білгеннен бері» ажыраспады. Оның қызығушылығы оқуға да, жұмысқа да кедергі келтірмеді, тіпті қазіргі кездегіден гөрі жаңа нәрсеге ұмтылуға түрткі болды. 1955 жылы Амангелді атындағы Қостанай мемлекеттік мұғалімдер институтын үздік бітіріп, ал 1962 жылы Н.К.Крупская атындағы өнер университетін сырттай бітірген. Осы жылдар бойы мектепте жұмыс істеді, тарих және музыка пәнінен сабақ берді. Композиторлардың көптеген конкурстарына  қатысты, облыстық байқауларға хор және вокалдық нөмірлер дайындады, біздің концерттерімізде қазір де шырқалып жатқан музыканы жазды. Жергілікті  ақындар  М.Қанашев, А. Дьячков, В. Вещиков, В. Савкин, Е.Елебаев, В.Мешкова, Т.Кайгородцев және т.б. өлеңдеріне ноталар, романстар  мен әндер әдемі әуенмен сап түзелді. Ал «Боровские огни» вальсі біздің аудан орталығының визит карточкасына айналды. С.П. Миргородскийдің өзі: «... мен мерзімді басылымнан ән мәтініне жақын өлеңдер алдым», - деп мойындады. Осылайша «Одари меня, осень» әндері Г.Сирой, А. Федорованың сөзіне «Звала – перестала», О. Осинцевтің сөзіне жазылған «Мамины письма» және тағы басқа әндер дүниеге келді.  Музыкалық  парақтарда Боровской халық театрының спектакльдеріне музыка қойылды, оның актері Миргородскийдің өзі болды. «Летят женихи», «Наказание без преступления», «Странный доктор», «Старым казачьим способом», «Выходили бабки замуж» спектакльдері және тағы басқалары композитор  жазған музыкамен бірге жүреді. Ән мен музыка әрқашан онымен бірге болды. Оны Боровской халық театрының режиссері В.П. Вещиков, Боровской орта мектебінің директоры  Р.Э. Гарвард, кітапханашы А.И. Поликарпов, Қостанай қаласының ақыны Анатолий Дьячков сияқты талантты зиялы адамдар қоршап алғаны бекер емес. Достар арасында, аңшылықта, балық  аулауда  немесе мерекелік үстелде ол әрқашан компания құрды. Табиғатпен тікелей байланыста «Алакуль»,  «Кара - камыш», «Вербонька» және басқа да әндер дүниеге келді. Әндердің атаулары көптеген балықтармен танымал көлдердің атауларына сәйкес келеді. Сергей Порфирьевич КСРО Композиторлар Одағының мүшесі, Қазақстан өнер қайраткерлері одағының мүшесі болған. Жауынгерлік наградалардан басқа, композиторлық қызметі үшін ең жоғары дәрежелі Құрмет грамоталарымен және дипломдармен марапатталған, Халық шығармашылығының бірінші және екінші Бүкілодақтық фестивалінің лауреаты, Т.К.Хренников қол қойған КСРО Композиторлар одағы басқармасы хатшылығының дипломымен, министр К.Б.Балахметов қол қойған ҚазКСР ағарту Министрлігінің құрмет грамотасымен, көркемөнерпаздар  композиторларының облыстық конкурстарындағы бірінші және екінші орындар үшін марапатталған көптеген сыйлықтар мен бағалы сыйлықтарға ие болды. 90-шы жылдардың ортасында Сергей Порфирьевич барлық көркемөнерпаз  ақын-меңдіқаралықтардың басын қосты. Тіпті алыс шетелде тұратындар да онымен үнемі хат алмасып отырды, ол қоғамдық негізде аудандық газетте өлеңдерін өңдеп, жариялады. 1998 жылдың 13 қыркүйек күні аудандық мәдениет үйінде С.П.Миргородскийдің 80 жылдығына арналған авторлық кеш өткізілді. Сергей Порфирьевичке көптеген жылы сөздер, құттықтаулар айтылды, оның музыкасы шырқалды, оның достары мен жанкүйерлері келді. Осы жерде аудан әкімі оған «Меңдіқара ауданының Құрметті азаматы» куәлігін табыс етті. Ал 2 айдан кейін Сергей Порфирьевич қайтыс болды. Бұл адам әлі де көп нәрсені істей алар еді, ол шығармашылық күштерге толы, әрқашан тапқыр, жігерлі, көңілді болатын. Ол өзінің өмір сүргендей әдемі, үлкен өшпес із қалдырды. Сергей  Порфирьевич  жасағанның  бәрі мәңгі өмір сүреді және тек халық жадында ғана емес.